დოქის მნიშვნელობის გასაგებად იმის გახსენებაც საკმარისია, რომ დოქის ყველა ნაწილისთვის ჩვენს წინაპარს ცალკე სახელი შეურქმევია: მის ბრტყელ, მრგვალ ძირს „ფსკერი“ ჰქვია, გამობერილ მუცელს – „გვამი“, სახელურს – „ყური“. საღვინე დოქს, გამოშვერილი ტუჩი – „ნისკარტი“ აქვს, წყლისთვის განკუთვნილი დოქები კი, როგორც წესი, მრგვალტუჩიანია.
დოქის სახელი ზომისა და დანიშნულების მიხედვითაც განსხვავდება: ხელადა, თუნგი, კოკა, ჩაფი…